Ons dopje

Net na het laatste uitstapje met Mathijs (weer na Santiago), nog even een kort impressie van het avontuur het weekend daarvoor. Ik weet het, loop nog een beetje achter. Een echt avontuur was het overigens niet, eigenlijk was het best wel een burgerlijk weekendje weg.
Na uitvoerig alle weersvoorspellingen te hebben bestudeerd, bleek het in Ourense het warmst en minst regenachtig te zijn. Bepakt en bezakt vertrokken we met de bus naar deze stad in het zuidoosten van Galicië. Na in alle tussenliggende dorpjes gestopt te zijn kwamen we twee uur later in Ourense aan. Mooie stad, tenminste het oude deel dan, en met eigen weldadige bronnen. Uit een fontein komt water van ongeveer 65 graden, ‘slightly radioactive’ (aldus de reisgids), maar verder overal goed voor. Een oud vrouwtje heeft ons het wonder nauwkeurig toegelicht. Van de dokter moest ze drie pilletjes per dag slikken, maar omdat ze iedere dag water uit de bron dronk kon ze nu met een half pilletje toe. En zo noemde ze nog een paar ‘wonderen’. Als we weer in de buurt waren, moesten we haar maar komen opzoeken. Tenminste als ze dan niet dood was. Hmmm, blijkbaar geeft de bron je nog niet het eeuwige leven. Mijn enkel heb ik er ook even in gehouden, ben benieuwd of het werkt.
Na een zware nacht voor mij, de paella was niet helemaal goed gevallen, begonnen we vol goede moed aan de rest van het weekend. Het plan was om een auto te huren, te gaan kamperen en langs de Cañon do Sil te wandelen; een plan waar weinig van overbleef. De hele zaterdag heeft het pijpenstelen geregend, bijzonder microklimaat of niet. Ons dopje (zo noemden we liefkozend de citroen C1 die we hadden gehuurd) bleek gelukkig comfortabel en bijna net zo gezellig als een tentje waar de regen op tikt. Alleen de ruitenwissers en haarspeldbochten maakten dat ik de rest van de dag yoghurtjes en droog brood bleef eten. De hoop om ook een keertje lifters mee te nemen vervloog bij het inladen. Kofferbakruimte had het dopje nauwelijks, en zo nam de grote rugzak met alle kampeerspullen de hele achterbank in beslag. Niet dat we mensen langs de kant van de weg hebben zien staan, overigens.
In plaats van kamperen hebben we maar een hostel opgezocht, in de stromende regen een tent opzetten leek ons niet ideaal. De volgende dag bracht ons dopje ons weer langs alle miradors, schattige ezels en oude boertjes in de omgeving. Hartstikke handig, zo’n mini auto, hij reed nog zuinig ook. Het weer was nog steeds niet fantastisch, maar we konden weer een stuk de kloof inkijken. Langs de hellingen van de kloof zijn talloze wijngaarden gebouwd, echt ongelooflijk. Af en toe was er een weggetje naar beneden toe en daar stonden dan nog een paar huizen. Hier ontmoetten we een paar gepensioneerde boertjes die ons met alle geweld kersen wouden laten proeven. Honderdvijftig foto’s en twee kilo kersen rijker kwamen we ’s avonds weer in het hostel.

Maandag was het zowaar lekker weer, dus op de terugweg nog maar meer foto’s gemaakt. Na het dopje weer te hebben ingeleverd, wat gedoe met tassen (de vvv wou niet op onze kampeerspullen passen, vanwege terrorisme en het station had geen kluisjes) hebben we nog even de stad bekeken. ’s Avonds wouden we met de trein weer terug, een veelbelovend traject door o.a. de Cañon do Sil. Helaas bleek drie keer vragen niet genoeg, de eerst volgende trein naar Lugo bleek pas een week later te gaan en zo gingen we toch nog met de bus terug.