Foto's: (boven:)geparkeerd in Ribeira/horreo/Cabo de Concurbedo /(links:) spelende kinderen bij strandje Concurbedo/het mooiste strandje: Carnota/toren kathedraal Santiago / (en rechts:) in de lappenmand..
Twee weken geleden was het zover, na drie dagen autorijden kwamen papa en mama aan in Lugo. De tomtom had ze tot voor de deur gebracht. Techniek staat voor niets. Tot voor de deur bleek geen overbodige luxe te zijn. De hele dag was het bewolkt en miezerig geweest, maar vlak voordat papa en mama aankwamen begon het echt te regenen. En dat terwijl mama nog wel in 
de veronderstelling was dat als zij in Spanje aankwam de zon wel zou gaan schijnen. Wishfull thinking. In Burgos scheen de zon, maar was het drie graden. In Lugo was het zeker tien graden warmer, maar ja daar scheen de zon weer niet. Een bezoekje aan de Zara (Galisisch huismerk!) boodt uitkomst, gewapend met een nieuwe sjaal waren de grootste ongemakken verholpen. Dat het dat weekend echt mooi weer zou worden, konden ze niet meer geloven.
In de dagen daarvoor was ik een goede bekende geworden van de vvv en verschillende hotels, waar ik om kaarten en informatie voor overnachtingen had gevraagd. Op de universiteit is me meerdere malen bezorgd gevraagd of mijn ouders wel Spaans spraken. Ach, in Italië hebben ze zich ook gered en de Spanjaarden zijn niet zo precies als Fransen. Bovendien kon ik ze de eerste week inwijden in alle gewoonten en gebruiken.
Net als ik moesten ze wennen aan de etenstijden, met als gevolg dat we op maandag om acht uur als enige gasten in een restaurant zaten. Voor de gezelligheid ging de televisie aan. De dagen daarna zijn we, net als de Spanjaarden, maar stevig gaan lunchen. Dat beviel beter, zo goed zelfs dat we ’s avonds niet meer echt hoefden te eten. Op woensdag had Marta (mijn kantoorgenootje) ons mee genomen op tapastocht/wijnproeverij. Iedere kroeg heeft zo zijn eigen specialiteiten om de wijn mee te vergezellen, zoals ze hier het nut van de tapas uitleggen. Na vier kroegen en wijntjes hadden we er heel wat geproefd en waren we op de hoogte van alle lokale feesten, hapjes en gebruiken.
Donderdag ben ik met mijn ouders meegegaan naar de kust. Alle folders van de vvv ten spijt, we zijn naar een ANWB-erkende camping gegaan. Heel verbazingwekkend reden we al zoekend naar de camping achter een Nederlandse caravan aan, het kon niet missen. De dagen daarna vermaakten we ons met het bezoeken van dorpjes, stranden, horréos (graanschuurtjes op poten), rotskusten en uitzichtpunten. Allemaal in een iets rustiger
tempo dan ik van te voren in mijn hoofd had zitten. Vorige week vrijdag ben ik weer door mijn enkel gegaan (de week daarvoor ook al), waardoor ik tijdelijk minder mobiel was. Gelukkig hoefde ik nu niet zelf naar de supermarkt te strompelen, maar werd ik in mijn stoel bediend. Wel fijn toch, ouders in de buurt. Om de schade een beetje in te halen ben ik tot en met dinsdag gebleven (mama’s verjaardag) en hebben we toen samen Santiago de Compostela bezocht. Een erg indrukwekkende stad, de pelgrims gaven het een beetje extra charme. Ik ga er beslist nog een keer heen.
De zon scheen ook, en hard. Alle regen was meteen weer vergeten. We hebben er van genoten op de vele strandjes die we onderweg tegenkwamen. Terug in Lugo werd ik wel op het bestaan van zonnebrand gewezen... Tja, zal ook wel een typische Nederlandse gewoonte zijn, om bij ieder straaltje zon al je kleren op te stropen en ervan te genieten.
Ondertussen leerden papa en mama de Spaanse gewoonten ook rap bij. Zo kan papa zijn auto nu parkeren als een echte Spanjaard. Parkeren is een groot probleem in Spaanse steden. Er is nooit genoeg plaats en iedereen parkeert zijn auto daarom maar ergens op een onmogelijke manier. Met een beetje draaien was papa ook in staat de auto er tussen te passen. Toen de wijn uit Nederland op was, hebben we volgens de aanwijzingen van Marta een Rioja Crianza gevonden in de schappen van de supermarkt. Koffie bestellen in het Spaans gaat ook steeds beter. Een spoedcursus in deze taal is niet meer nodig. Alleen het eten... eenmaal op de camping zijn we maar weer overgegaan op Nederlandse tijden, nou ja, Nederlandse vakantietijden.
de veronderstelling was dat als zij in Spanje aankwam de zon wel zou gaan schijnen. Wishfull thinking. In Burgos scheen de zon, maar was het drie graden. In Lugo was het zeker tien graden warmer, maar ja daar scheen de zon weer niet. Een bezoekje aan de Zara (Galisisch huismerk!) boodt uitkomst, gewapend met een nieuwe sjaal waren de grootste ongemakken verholpen. Dat het dat weekend echt mooi weer zou worden, konden ze niet meer geloven.In de dagen daarvoor was ik een goede bekende geworden van de vvv en verschillende hotels, waar ik om kaarten en informatie voor overnachtingen had gevraagd. Op de universiteit is me meerdere malen bezorgd gevraagd of mijn ouders wel Spaans spraken. Ach, in Italië hebben ze zich ook gered en de Spanjaarden zijn niet zo precies als Fransen. Bovendien kon ik ze de eerste week inwijden in alle gewoonten en gebruiken.
Net als ik moesten ze wennen aan de etenstijden, met als gevolg dat we op maandag om acht uur als enige gasten in een restaurant zaten. Voor de gezelligheid ging de televisie aan. De dagen daarna zijn we, net als de Spanjaarden, maar stevig gaan lunchen. Dat beviel beter, zo goed zelfs dat we ’s avonds niet meer echt hoefden te eten. Op woensdag had Marta (mijn kantoorgenootje) ons mee genomen op tapastocht/wijnproeverij. Iedere kroeg heeft zo zijn eigen specialiteiten om de wijn mee te vergezellen, zoals ze hier het nut van de tapas uitleggen. Na vier kroegen en wijntjes hadden we er heel wat geproefd en waren we op de hoogte van alle lokale feesten, hapjes en gebruiken.
Donderdag ben ik met mijn ouders meegegaan naar de kust. Alle folders van de vvv ten spijt, we zijn naar een ANWB-erkende camping gegaan. Heel verbazingwekkend reden we al zoekend naar de camping achter een Nederlandse caravan aan, het kon niet missen. De dagen daarna vermaakten we ons met het bezoeken van dorpjes, stranden, horréos (graanschuurtjes op poten), rotskusten en uitzichtpunten. Allemaal in een iets rustiger
tempo dan ik van te voren in mijn hoofd had zitten. Vorige week vrijdag ben ik weer door mijn enkel gegaan (de week daarvoor ook al), waardoor ik tijdelijk minder mobiel was. Gelukkig hoefde ik nu niet zelf naar de supermarkt te strompelen, maar werd ik in mijn stoel bediend. Wel fijn toch, ouders in de buurt. Om de schade een beetje in te halen ben ik tot en met dinsdag gebleven (mama’s verjaardag) en hebben we toen samen Santiago de Compostela bezocht. Een erg indrukwekkende stad, de pelgrims gaven het een beetje extra charme. Ik ga er beslist nog een keer heen.
De zon scheen ook, en hard. Alle regen was meteen weer vergeten. We hebben er van genoten op de vele strandjes die we onderweg tegenkwamen. Terug in Lugo werd ik wel op het bestaan van zonnebrand gewezen... Tja, zal ook wel een typische Nederlandse gewoonte zijn, om bij ieder straaltje zon al je kleren op te stropen en ervan te genieten.Ondertussen leerden papa en mama de Spaanse gewoonten ook rap bij. Zo kan papa zijn auto nu parkeren als een echte Spanjaard. Parkeren is een groot probleem in Spaanse steden. Er is nooit genoeg plaats en iedereen parkeert zijn auto daarom maar ergens op een onmogelijke manier. Met een beetje draaien was papa ook in staat de auto er tussen te passen. Toen de wijn uit Nederland op was, hebben we volgens de aanwijzingen van Marta een Rioja Crianza gevonden in de schappen van de supermarkt. Koffie bestellen in het Spaans gaat ook steeds beter. Een spoedcursus in deze taal is niet meer nodig. Alleen het eten... eenmaal op de camping zijn we maar weer overgegaan op Nederlandse tijden, nou ja, Nederlandse vakantietijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten