Weer aan het werk

Nu iedereen (behalve ik) weer is terug gekeerd naar Nederland, is het even voorbij met de vakanties en weekendjes weg. Er moet tenslotte ook nog gewerkt worden. Van babbelen met boeren en beleidsmakers is het nog niet echt gekomen. De plannenmakerij is hier voor mij een grote kluwen garen, waar de afgelopen honderd jaar flink mee is gespeeld. Af en toe probeer ik er een touwtje uit te trekken, in de hoop dat het een verhaal opleverd voor de rest van mijn afstudeervak, en dat ik het aan een ander interresant theoretisch touwtje kan knopen. Het valt nog niet mee. Trekken moet voorzichtig gebeuren, en in het Spaans. Generaliseren is bijna uit den boze, in Galicië is namelijk alles anders.
Dus daar zit ik met een enorme kluwen garen aan de ene kant en alle touwtjes die had meegenomen uit Nederland aan de andere kant. Weggooien is nooit mijn sterkste punt geweest, maar vrees ik nu toch wel een beetje noodzakelijk. Het touwtje babbelen met boeren is al zo goed als overboord. Behalve dat ik ze niet versta, blijken ze ook een stuk minder betrokken te zijn bij de verdere ontwikkeling van hun omgeving dan ik in Nederland had verwacht. In plaats daarvan ben ik nu aan land abandonment aan het trekken. Eerder schreef ik al over vervallen huizen in de stad. Dit blijkt ook in het landelijk gebied in grote mate voor te komen. Ongeveer 25 % van het platteland is verlaten, abandonned. Ongelooflijk. In Nederland leverde een braakliggend industrieterrein de Oostvaardersplassen op. Maar in plaats van nieuwe natuur, levert de situatie hier toch vooral problemen op. Door ophopende biomassa (bosjes, omgevallen bomen) wordt de kans op bosbranden groter. In 2005 is ongeveer 20 % van Galicië platgebrand. Nee, op nieuwe natuur zit hier niemand te wachten.
Daarnaast is er geen goed werkende grondmarkt. Verlaten percelen worden niet verkocht. Veel mensen bezitten wel ergens een stukje land en houden daar krampachtig aan vast. Als appeltje voor de dorst, omdat er misschien huizen gebouwd kunnen worden, of het gebruikt kan worden als productiebos, omdat grond hebben practisch niets kost of omdat men simpelweg niet weet dat het grond bezit. Door onduidelijkheid in ruimtelijk beleid kunnen deze situaties overal voorkomen. Door een niet functionerend Kadaster weet niemand echter wie of waar precies.
Aan de andere kant is het, bijvoorbeeld, om als boer bijna onmogelijk om land bij te kopen. De prijzen zijn hoog, kapitaal ontbreekt vaak en grondeigenaren willen om bovengenoemde redenen niet verkopen. Het gevolg is een situatie waarin alle ruimtelijke ontwikkelingen zo goed als muurvast zitten. Er wordt wel aangewerkt, bijvoorbeeld door de oprichting van een grondbank, maar ook daar zitten weer haken en ogen aan.
Een interresant touwtje dus. Ik ben benieuwd waar het mij gaat brengen en welke touwtjes er nog meer bij gaan komen. Duidelijk is in ieder geval wel dat Galicië worstelt met grote maatregelen die genomen moeten worden, in een tijdperk dat die eigenlijk al weer uit den boze zijn. Niet alleen de overheid zwaait met de scepter, steeds meer draait het om betrokkenheid en participatie van andere partijen.