Koffie!

Een essentieel onderdeel van de dag is voor mij toch wel het koffiedrinken. In Wageningen begon ik iedere dag op Gaia (gebouw WUR) met een zelfgezet bakkie. Samen met het palaveren (plannerstaal voor eindeloos ouwehoeren) was dit een vast ritueel op de ochtend. Een ritueel wat zich overigens meerdere malen op de ochtend herhaalde, als de koffiepot leeg was. Of op de middag, als het tijd was voor de hoognodige after-lunch-dip-bak. Of als er mensen langs kwamen, die nog niet hadden gehad. Tja, ambtenaren in de dop, zeg maar.
In Lugo zit de koffiecultuur een beetje anders in elkaar. Zo was er tot mijn grote schrik nergens is het gebouw een koffieautomaat te bekennen en had ook niemand een koffiezetapparaat in zijn kamer staan. Ook in mijn huis kon ik nergens een mogelijkheid vinden om koffie mee te zetten. Van Spanjaarden had ik toch wel verwacht een stevige bak te lusten. Na een paar dagen bleek het gelukkig alles mee te vallen. Hier drinken ze geen koffie vanachter de computer, nee er wordt tijd voor gemaakt. Koffie uit een apparaat of automaat vinden ze ook niet de moeite, dat smaakt namelijk niet lekker. Alleen bij de overheid (dus toch ambtenaren) en in sommige grote bedrijven kun je koffieautomaten vinden. De universiteit daarentegen is uitgerust met verschillende cafetarias, waar iedereen voldoet aan koffiebehoefte.
Inmiddels ben ik ook redelijk gewend aan het ritme en ga ik om twaalf uur mee koffie drinken, in de cafetaría van Pepe. Aan de after-lunch/siesta-dip-bak blijken ze hier ook te doen: om kwart voor vier, voordat ik weer aan het werk ga, haal ik nog een kop koffie bij Pepe. Inmiddels kennen ze me daar, als la chica Holandesa (of erger la rubia: de blonde), en ben ik vrienden geworden met Pepe. Pepe heeft namelijk, ooit, lang geleden, in Rotterdam gewoond en gewerkt. Hij vertelde mij trots dat hij nog een paar woordjes Nederlands wist: Danke schön en auf wiedersehen. Nou ja, hij had ook Duits geleerd en volgens de mensen hier is het verschil niet zo groot. Zijn vrouw vertelde me laatst dat ze eigenlijk wel zin had om terug te gaan naar Nederland, het was toch wel een mooi land. Pepe speelde ondertussen een potje kaart met een paar studenten.
Alleen dat palaveren is nog een beetje lastig in het Spaans... Hoewel, vanochtend werd ik aangeschoten door twee docenten: ik was toch die Nederlandse? Na een beetje over koetjes en kalfjes gepraat te hebben, kwam een van de docenten met een opmerkelijke vraag: of ik mee ging naar zijn college om iets over Nederland te vertellen. Prima. Later bleek het te gaan over de arbeidsveiligheid op boerderijen, niet echt mij specialiteit. Leuk was het wel, vooral om al schertsend een hele hoop complimenten over Nederland te horen. En over drie maanden spreek ik beter Spaans dan alle studenten bij elkaar, aldus de docent. Hmmm, we zullen zien...