L’auberge espagnole

Gisteravond ben ik met een van de meiden uit het andere appartement meegeweest naar een etentje met (grotendeels) erasmus-studenten. Heel gezellig, maar ook best vermoeiend. Zo werd er de hele avond, door iedereen, Spaans gesproken. En dat ondanks het feit dat er maar twee hispanohablantes waren, uit Colombia. Zelfs de twee jongens uit Groot-Britanië deden in het Spaans mee, en met succes. Want tja, zo legden ze me uit, wat moet je hier met Engels als verder iedereen je alleen in het Spaans kan verstaan. Ook de meeste colleges worden in het Spaans gegeven en zo zit iedereen dus op Spaanse les. Het Spaans dat ik heb geleerd op de middelbare school heeft een flinke boost nodig, dat werd wel duidelijk. Hoewel ik de taal passief redelijk beheers, is actief meepraten wel andere koek laat op de avond. Nog maar even doorbikkelen dus en misschien toch maar die taalcursus overwegen. Ondanks dat heb ik wel de laatste ins en outs over Gallegos meegekregen. Zo is er bijvoorbeeld wel een wil om onafhankelijk te zijn, maar zijn ze daar verder redelijk passief in. De (centrale) regering maakt zich er ook niet zo heel erg druk om, Galicia is nou niet bepaalt het economische middelpunt van Spanje. Gallegos praten ook erg veel, heel erg veel. Dat verklaart enigzins de spraakwaterval van Pepe, mijn huisbaas. Als je hem tegenkomt in de gang blijft hij gerust een kwartier praten om te vragen of alles goed is, of ik nog iets nodig heb en om me nog een paar tips te geven. De tip van vandaag was een processietocht in het centrum, met heel veel kindjes verkleed als romeinen en een misdinaar met moeite de kar het plein kon rondduwen. Nog niet heel indrukwekkend, maar wel leuk om te zien. In het uitwisselen van beleefdheden zijn Gallegos overigens weer kort. Vooral de francaises waren daardoor geshockeert. Hier zeg je gewoon “un cafe” en dat is het. En als je op straat aan iemand vraagt of je misschien ook iets mag vragen, krijg je als antwoord “wat dan?”. Hieronder foto's van mijn kamer en de processie.