En het is geen grapje...

De opmerking die ik de laatste dagen in Nederland het meest heb gehoord, als ik vertelde dat ik op 1 april zou gaan vliegen, is jawel... grapje zeker. Maar nu zit ik er toch, in Lugo, een stad in het midden van Galicia. Het appartement waar ik een kamer heb ligt precies tussen het centrum en de campus in. Wat ik van mijn huisgenoten moet denken weet ik nog niet, twee heb ik er nu gezien. De eerste is een Oezbeek met een enorme contactbehoefte, enigzins belemmert doordat hij alle talen (spaans, gallego en engels) maar een beetje spreekt. Er is daarom geen touw vast te knopen is aan wat hij allemaal probeert te vertellen. Het enige verstaanbare wat hij uitbrengt is “Que tal?” en dat zegt hij dus ook iedere keer als ik hem op de gang zie, of in de keuken, of als hij voor mijn kamerdeur blijft staan. Met de tweede huisgenoot, een ecuadoriaan, heb ik om half twee ’s nachts kennis gemaakt toen hij aanbelde omdat hij de deur niet openkreeg. De volgende ochtend bleek het overigens verder een prima jongen te zijn, alleen niet zo spraakzaam. De andere twee huisgenoten heb ik nog niet gesignaleert. Heel veel doet het er ook niet toe, over twee weken kan ik waarschijnlijk doorverhuizen naar een grotere kamer in een appartement met allemaal meiden. Heb net even gekeken en het ziet in ieder geval gezelliger uit.
Wat dan weer geen grapje is, is dat mijn bagage niet samen met mij in A Coruña is aangekomen. De overstap in Madrid was krap, en als het goed is wordt het nagestuurd. Ik wacht in spanning af. Gelukkig had ik ongeveer 15 kilo handbagage mee, zodat er nu in meer dan mijn eerste levensbehoeft wordt voor zien.
Nog een paar verdere eerste indrukken van Galicia: wat is het hier mooi! We vlogen aan over de kust en maakten nog een extra rondje boven de stad A Coruña. Het landschap houdt een beetje het midden tussen Ierland en Zuid-Amerika. Alles groen, kleine muurtjes, fel gekleurde (vervallen) huizen en witte strandjes, afgewisseld met rotskliffen. Terwijl ik met de bus verder het binnenland in reed op weg naar Lugo, verdween het subtropische een beetje en maakte dat plaats voor bosjes, schuren en weilandjes.