Aan de laatste interviews wordt gewerkt. Mathijs toont zich ondertussen een waardige assistent, als privéchauffeur en fotograaf. Afgelopen vrijdag zijn we naar A Fonsagarada gereden om een Uxfor te bezoeken. De routebeschrijving was opmerkelijk: “Rijd eerst maar naar Fonsagarada, daar moet je even de weg vragen naar San Martín de Suarna, en als je in San Martín bent, moet je naar Emilio vragen.” Gelukkig vind je overal langs de weg oude mannetjes, die erg behulpzaam zijn, en ook erg nieuwsgierig... Het kan niet anders of heel San Martín is nu op de hoogte van het bezoek van twee Nederlanders aan Emilio. Met Emilio hebben we het Uxfor-gebied bezocht. Terwijl ik hem ondervroeg, liep Mathijs gewillig achter ons aan met een fototoestel.
Het eigendomsrecht binnen dit gebied zit enigzins merkwaardig in elkaar. Het
grootste gedeelte van de grond is gemeenschappelijk bezit, maar de kastanjebomen die erop staan behoren toe aan de huizen (of families), en zijn dus privaat bezit. Iedere “buurman” heeft zijn eigen groepje bomen gemarkeerd. Op zich functioneert dit allemaal prima, zolang iedereen maar bij zijn eigen bomen blijft. Een paar “marcadores” markeren echter alle bomen die overblijven, ook degenen die niet bij hun huis horen. Tja, dan wordt het al lastiger. Vooral omdat dit systeem van eigendom juridisch gezien geen enkel bestaansrecht heeft. Om de problemen de wereld uit te helpen (ook onderhoud aan het bos is lastig te coordineren, net als rooien) werd het idee opgevat om het bos met alle buren gezamenlijk te beheren. De Xunta was op dat moment net bezig om het Uxfor-beleid op te starten, de ideeën kwamen bij elkaar en zo kreeg het bos de stempel Uxfor. Behalve over de Uxfor babbelden we ook af en toe over andere dingen, over koeien, politiek en de verschillen tussen Nederland en Galicië. Zo was Emilio ervan overtuigd dat het in Nederland nooit koud werd in de winter, want “het is een land onder zeeniveau, en onder zeeniveau kan het nooit koud worden, net als in Denemarken”. Dat schaatsen in Nederland een grote sport is, je daarvoor ijs nodig hebt en voor ijs temperaturen onder nul nodig zijn, leek hem nog niet helemaal te overtuigen. Verder was Emilio overigens goed bij de pinken. Door zijn melkquota (en koeien) op het juiste moment te verkopen, leverde dat hem een appartement in Lugo op. Zijn dochter woont er nu, in dezelfde straat als ik.
De rest van het weekend brachten we iets ten zuiden van A Fonsagarada door, in de Sierra das Ancares, de oostelijke uitloper van het Cantabrisch gebergte. Hier hebben we zaterdag mijn verjaardag geviert. Behalve dat het Santiagodag was (de grote feestdag van Galicië, maar dat trok een beetje aan onze camping voorbij), kabbelde dag rustig voorbij. Voor het extra jarige gevoel had Mathijs nog slingers geknutseld, die ons tentje versierden. Bereik op mijn telefoon had ik niet en de rest dag heb ik doorgebracht met het uitwerken van aantekeningen van de dag ervoor, vangen van teken (krijg je ervan als je je bezig gaat houden met bosbeheer) en het bezoeken van Piornedo. 
Piornedo is een soort van Orvelte (moest ik aan denken) of Giethoorn (moest Mathijs aan denken), met gerestaureerde keltische huisjes (palazos) en een paar toeristen die ze bezoeken. Veel mensen waren er niet, maar het lag ook wel erg afgelegen. Het lag ruim 40 kilometer vanaf onze camping, oftewel anderhalf uur rijden over slingerweggetjes. De volgende dag zijn we een berg opgewandeld en weer teruggereden naar Lugo. Na alle bergweggetjes ging de snelweg zo ineens we heel erg hard (40 kilometer in veel minder dan een half uur). Deze week werken we nog even hard aan de laatste loodjes; ik aan de laatste interviews, Mathijs aan zijn artikel. En dan is het eindelijk zover: vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten