De melkcrisis

Afgelopen week was de witte week. Het klinkt bijna als een nieuw katholiek hoogtepunt, maar heeft er bitter weinig mee te maken. De melkveesector is boos. De afgelopen zes maanden zagen zij de melkprijzen kelderen en daarmee ook hun inkomen. De Galicische boeren eisen van de nationale overheid dat er een minimumprijs wordt vastgelegd en protesteerden daarom een week lang, la semana blanca.
Toen ik door Olga in Chantada op de bus werd gezet kwamen we al wat boeren tegen, die zich daar hadden verzameld om naar Lugo te vertrekken. Bijna had ik op de trekker meegekunt naar Lugo, maar de bus was wel zo comfortabel en bespaarde bovendien een hoop tijd. Met Olga had ik het er al even over gehad. Trots vertelde ze aan alle boeren, die gemoedelijk koffie stonden te drinken, dat ze in Nederland geen franse supermarkten hebben. Nederlandse boeren produceren voor hun eigen markt. Volgens de boeren zijn de Franse supermarkten de schuldige. Zij kopen de galisische melk niet (de melkfabrieken lopen hier over van de melk), maar importeren veel goedkopere Franse melk om hier aan de consument te verkopen. In de afgelopen maanden hebben de boeren al herhaaldelijk alle schappen melk van de Carrefour leeggehaald, om vervolgens weer net zo hard naar binnen te gooien. Eroski heeft nu maar een schap melk ingericht waar heel groot bij staat “producto de Galicia”. Ook zij zagen boze boeren hun winkels binnen stormen.
Dat Nederlanse melkboeren ook wel eens de straat opgaan en trekkeropstoppingen veroorzaken, ging er bij de boeren op het busstation niet in. Ook niet dat produceren voor eigen markt niet alle problemen oplost. Geen enkele Nederlander voelt volgens mij de impuls om z’n eigen markt te beschermen, en koopt het liefst kiloknallers en de goedkoopste melk.
De kranten smullen ervan en reserveren meestal de eerste paar pagina’s voor de melkcrisis. Het meest komen de gedupeerden aan het woord en in een hoekje kun je dan ook nog lezen dat de Spaanse minister van economie ‘demonstreren niet de oplossing’ vindt.
Afgelopen donderdag was ik heel even getuige van een demonstratie. Olga belde me dat ze in Lugo was. Toen ik haar ging opzoeken in het centrum, werd het doel van haar komst me langzaam duidelijk. Na de ME gepasseerd te zijn, vond ik haar en een vriendin te midden van demonstrerende boeren. Erg fanitiek waren de dames niet, eerst maar koffie gedronken, toen etalages bekeken (Olga zocht nog wat voor een bruiloft) en uiteindelijk sloten we ons weer aan bij de toespraken. In het Galego werden alle eisen nog eens duidelijk gemaakt en de eerste wapenfeiten medegedeeld. Later die middag zouden de onderhandelingen beginnen met de overheid.
(foto El Progreso)